دعای امام سجاد( ع) درخوهاق ستوده وکارهای پستدیده
آنكه آن را اصلاح نمائى (توفيقم دهى كه به زشتى آن پى برده مرتكب نشوم) و نه خوى زشتى كه به وسيله ى آن سرزنش شوم جز آنكه آن را نيكو گردانى (توفيقم دهى كه از كيفر آن آگاه شده خود را برهانم) و نه خوى پسنديده اى كه در من ناتمام باشد جز آنكه آن را كامل كنى (توفيقم دهى آن را دنبال كرده به منتهاى آن برسم)
― بار خدايا بر محمد و آل محمد درود فرست، و درباره ى من تغيير ده دشمنى سخت دشمنان را به دوستى، و رشك بردن سركشان از حق را به محبت، و بد گمانى نيكان را به اطمينان، و دشمنى آشنايان را به دوستى، و بد رفتارى خويشان را به خوش رفتارى، و خوار گردانيدن نزديكان را به يارى كردن، و دوستى مداراكنندگان (دوستان ظاهرى) را به دوستى واقعى، و اهانت آميزش كنندگان را به آميزش نيك، و تلخى ترس از ستمكاران را به شيرينى ايمن بودن (از ايشان)
― بار خدايا بر محمد و آل او درود فرست، و براى من بر كسى كه به من ستم كند دستى (توانائى جلوگيرى از ستم) و بر آنكه زد و خورد و گفت و شنود نمايد زبانى (حجت و برهانى) و بر آنكه دشمنى كند فيروزى قرار ده، و به من بر آنكه درباره ام حيله كند (در برابر آن) مكر و فريبى، و بر آنكه بر من مسلط شود توانائى، و بر آنكه مرا دشنام دهد تكذيبى (گفتن به اينكه دروغ گفتى) و از آنكه مرا مى ترساند سلامتى ببخش، و به فرمانبرى آنكه مرا به راه راست آورد (معلم علوم دينى) و پيروى كسى كه مرا (به راه حق) راهنمائى نمايد (پيشوايان دين) توفيقم ده
― بار خدايا بر محمد و آل او درود فرست، و مرا توفيق ده تا با كسى كه با من غش (ناراستى) نموده از روى اخلاص (درستى) رفتار كنم، و كسى را كه از من دورى كرده به نيكوئى پاداش دهم، و كسى كه مرا نوميد گردانيده ببخشش عوض دهم، و كسى را كه از من بريده به پيوستن مكافات نمايم، و از آنكه از من غيبت نموده (پشت سر بدگوئى كرده) به نيكى ياد كنم، و نيكى را سپاس گزارده از بدى چشم بپوشم
― بار خدايا بر محمد و آل او درود فرست، و مرا به زينت صالحين و شايستگان (انجام حقوق خدا و مردم) آراسته فرما، و زيور پرهيزكاران (عمل به واجبات و ترك محرمات) را به من بپوشان، با (توفيق براى) گستردن عدل و داد (تا از افراط و تفريط در حق دورى گزينم) و فرونشاندن خشم (و آشكار نكردن آن به گفتار يا كردار، در قرآن كريم «س 3 ى 134» فرمايد: و الكاظمين الغيظ و العافين عن الناس يعنى پرهيزكاران آنانند كه سختترين خشم را فرونشانده از «بدى» مردم درگذرند) و خاموش كردن آتش دشمنى (اختلاف بين مردم) و گردآوردن پراكندگان (دلهاى از هم رنجيده) و اصلاح فساد بين مردم، و فاش كردن خير و نيكى، و پنهان نمودن عيب و زشتى (از كسانى كه از آن شرمنده اند، نه از آنانكه هر چند عيبشان را پنهان كنند دست از آن برندارند كه پنهان نمودن عيب اين كسان كمك بر معاصى است، پس آشكار كردن عيب آنان روا است، و ناگفته نماند: پنهان نمودن عيب درباره ى معصيت و گناه گذشته است، ولى درباره ى گناهى كه اكنون بجا مى آورد بر كسى كه توانا باشد واجب است كه او را منع نموده و بازدارد، نه آنكه آن را پنهان نمايد، و اگر توانا نيست به كسى كه زمام امور را در دست دارد مراجعه نمايد در صورتى كه كار به مفسده و تباهكارى سختتر از آن نكشد، و همچنين واجب است آشكار نمودن عيب شاهد و گواه و راوى خبر و امين بر اوقاف و صدقات و اموال ايتام هنگام حاجت، زيرا احكام شرعيه بر آن مترتب است، و عيبگوى ايشان گناه نكرده است در صورتى كه قصد عيب گوينده جلوگيرى از معصيت باشد، نه آشكار ساختن عيب) و نرمخوئى و فروتنى و نيكوروشى، و سنگينى، و خوشخوئى (با مردم) و پيشى گرفتن نيكى، و برگزيدن احسان بى آنكه جزاى احسانى باشد، و سرزنش نكردن (رسول خدا صلى الله عليه و آله فرموده: كسى كه مومنى را به گناهى سرزنش نمايد نمى ميرد تا اينكه آن را مرتكب شود. و اين فرمايش با وجوب امر به معروف و نهى از منكر منافات ندارد، زيرا مقصود از آن نصيحت و اندرز است، نه سرزنش) و همراهى نكردن به غير مستحق (زيرا كمك به كسى كه شايسته نيست اسراف و بيجا به كار بردن مال است كه نكوهش شده) و گفتن حق اگر چه سخت (يا اندك) باشد، و كم شمردن نيكى در گفتار و كردارم اگر چه بسيار باشد، و بسيار شمردن بدى در گفتار و كردارم اگر چه كم باشد (چون اين صفت شخص را از عجب و خودپسندى دور مى گرداند) و آنچه را بيان شد براى من به وسيله هموارگى طاعت و فرمانبرى، و هميشه بودن با جماعت (مومنين كه بر مذهب حق بوده و گرد آمده اند هر چند اندك باشند) و واگذاشتن بدعتگزاران و آنكه راى و انديشه اختراع شده به كار برد، كامل گردان
― بار خدايا بر محمد و آل او درود فرست، و فراخترين روزيت را بر من هنگام پيرى و قويترين توانائيت را در من هنگامى كه به رنج افتم قرار ده، و مرا به كاهلى و سستى در بندگيت و كورى (گمراهى) از راهت (دين خود) و درخواست خلاف دوستيت (رضا و خشنوديت) و گرد آمدن با كسى كه از تو دورى گزيده (پيرو فرمان تو نيست) و پراكندگى از كسى كه از تو جدا نگرديده (فرمانبردار تو است) گرفتار مكن
― بار خدايا مرا چنان قرار ده كه هنگام اضطرار به (كمك و يارى) تو (بر دشمن) حمله آورم، و هنگام نيازمندى از تو بخواهم، و هنگام درويشى (يا ذلت و خوارى) به درگاه تو زارى كنم، و مرا چون بيچاره شوم به يارى خواستن از غير خود و چون فقير گردم به فروتنى براى درخواست از غير خويش و چون بترسم به زارى كردن پيش غير خود آزمايش (يا گمراه) مفرما كه به آن سبب سزاوار خوارى و بازداشتن (از رحمت) و روى گردانيدن (كيفر) تو شوم، اى بخشنده ترين بخشندگان
اینجانب محمد شرافت در راستای اطلاع رسانی سازمان مردم نهاد( NGO در22 منطقه تهران بزرگ و استان اقدام به ايجاد اين وبلاگ كرده ام از تمامي دست اندركاران خواهشمندم در قسمت نظرات بنده را همراهي نمايند.